Home is where the artist. 8, Zevenhuizen.

1/6-8/6 Zevenhuizen

Op 1 juni rijd ik van Soesterberg naar Zevenhuizen zonder langs mijn eigen huis te gaan. De Zevenhuizenaren konden moeilijk een oppas krijgen en ik kon niet eerder dan 1 juni en moet 8 juni echt weer in Amsterdam zijn. Dus het is passen en meten, maar we doen het, ik kom een korte week naar Zevenhuizen, op de grens van Groningen Friesland en Drenthe. Hier woont een lieve oude hond en een nog oudere kat. Buiten zijn een heleboel zwerfkatten.

elfletterig

Ik was al in Zevenhuizen om kennis te maken, dus ik wist wat me te wachten stond. Roze plavuizen, roze bakstenen muren, roze spiegels, roze deuren en kozijnen, roze luxaflex, roze badkamer en meer roze en alles glim. In de woonkamer staat een futuristische haard waar een waterfontein overheen kan stromen, een grote glazen tafel en zwarte sky-leren banken. Er zijn glimmende roze eenden en andere roze snuisterijen in de vensterbank.

Het huis staat in een prachtig uitgestrekt vlak boerenland aan een N-weg. De bewoners hebben weinig met het landschap dat mij juist zo lief is, je kan overal vanuit het huis de sierlijk aangelegde tuin zien en niet het weidse uitzicht. Er is een wandelpad in de tuin en een tuinhuisje waar de heer des huizes zich graag terugtrekt om naar oude platen te luisteren.

Welkom
Ook hier ben ik heel welkom, al was het maar omdat niemand anders wilde komen en ze echt heel graag op hun cruise wilden. Mevrouw heeft een aantal A4-tjes gebruiksaanwijzing achter gelaten en overal tref ik post-its aan met nog extra tips. Ik vind het lieve mensen, warm en met een heel uitgesproken smaak. Clowntjes met porseleinen koppies tref je niet vaak meer aan. Ook een huis waar geen enkel boek te bekennen is, kom ik niet vaak tegen.

Vliegen
Doordat de zwerfkatten buiten twee keer per dag voer krijgen, stikt het in en om het huis van de vliegen. De katten zelf zijn ook niet in beste conditie, vliegen varen er wel bij. Het huis is schoon maar ik veeg elke dag een halve kilo oudebeestenhaar en tientallen dode dikke zwarte vliegen bij elkaar.

Op de fiets
Er is hier niets dat ik op een doek ga krijgen. Je voelt het al aankomen, het is weer mooi weer en ik ga naar buiten. Niet in de tuin zitten deze keer, maar ik trek er op uit. En ik moet oefenen met dat landschap. In Pieterzijl probeerde ik stiekem al een landschapje te schilderen uit het keukenraam. In Soesterberg probeerde ik de tuin op poten.
En nu is het landschap echt aan de beurt. Geen idee hoe het moet, maar
ik wil het kunnen. Dat land op mijn manier op een doek vangen. En daarbij, wie heeft bedacht dat ik persé moet schilderen wat ik IN het huis zie? Nou dan.

Roze? Groen!
Ik doe verf, kwasten, lunch en factor 30 in mijn fietsmand, een plank met grote vellen achterop en trek de polders in. Op zoek naar hoe ik dat ga oplossen.

De reden dat ik het moeilijk vind, is dat ik het nooit doe en dus niet weet hoe het moet. Ik schilder altijd afgeronde vormen. Het begon met de paarden met dikke konten, honden en vogels en veel zelfportretten. Daarna stoelen en andere spullen, een grote serie portretten en op de autosloop schilderde ik alle spullen die ik op de sloop om me heen zag. Maar landschap is heel wat anders. Daarin gaan vormen en kleuren vaak geleidelijk in elkaar over en zijn allemaal amorfe toestanden. Hoe kan ik dat vangen met mijn lijnenverslaving.

Het is makkelijker als er een brug of een hek of een huisje staat, dan is er iets dat ik in mijn lijn kan vangen. Maar ik  moet gewoon land zonder bouwwerk kunnen schilderen.
De eerste werkjes zijn aardig gelukt, maar niet uitgesproken van mijn hand. Na een paar dagen spelen en oefenen kom ik dichterbij iets waar ik mijn eigen hand en blik in herken. Het is leuk. Dat is nogal
belangrijk. Er is een lange weg te gaan. Dat ook. En dat is ook leuk.

Van roze naar groen. De opluchting was reusachtig.

Oogst
Aan het einde van de week laat ik foto’s van een heleboel groen werk achter op de glazen tafel in het roze huis. Wat een prima oogst. Het was heerlijk in Zevenhuizen!