Home is where the artist. 6, Oud Beijerland

Oud Beijerland ligt in Zuid Holland, tegen Zeeland aan. Er staan meer kerken dan huizen. Het huis waar ik op pas, is van twee aardige mensen, het is piepklein en vol met decoratieve spullen, alles in tweevoud, in dezelfde kleur en symmetrisch. Er staat een spreuk op de muur in de keuken, ‘Home is where your life begins’ en in de slaapkamer ‘Sleep well, with a nice dream’.

De mensen hebben het niet heel breed, maar leven als bourgondiërs en zijn van de gulste soort. De vriezer is volgepropt met vis en garnalen, het wijnrek en de voorraadkast puilen uit, ik moet het allemaal opmaken, staat er op het briefje. Tijdens de kennismaking werd er voor me gekookt alsof hun dochter weer eens thuis was.

En: ik pas op twee prachtige lieve idiote basset honden. Ik heb niet vaak luidruchtiger wildere beesten ontmoet dan deze twee kleine kanonnen. Maar zo lief! Als idioten blaffen als ik de sleutel in het slot steek, als trekpaarden rukken aan de lijn en springen meteen tien grote gaten in je panty ter begroeting. Schuimbekken van uitzinnigheid. Er is een flesje met kalmeringsdruppeltjes, voor het geval het teefje echt te zenuwachtig wordt.

Kalmeringsmiddel
Dat flesje. Na twee dagen word ik gestoord van die beesten, het teefje rent jankend door het huis, krabt zich als een dwaas (maar heeft geen vlooien) en trilt met haar bek, ze maakt het mannetje helemaal gek. Hij probeert zich te verstoppen in de bench. Ze lijkt me verslaafd aan kalmeringsmiddel en zijn dit ontwenningsverschijnselen. Moet ze zo door het lint gaan en dan op het laatste moment gedrogeerd worden? Ik besluit het niet te geven en een enorm stuk te gaan wandelen. De volgende dag laat ik het mannetje thuis en ga ik fietsen met het zenuwteeftje. Ze beult zich helemaal af en even denk ik dat ze zich een hartaanval zal rennen. Maar thuis is ze eindelijk relaxt. Vanaf nu ga ik elke dag met haar joggen. Goed voor mij en heel erg goed voor haar.

iPad
Wegens ruimtegebrek begin ik mijn omgeving op de iPad na te ‘schilderen’. De hond op de stoel, het thermostaat-apparaat, mijn eigen voeten en nog vanalles. Ik heb er plezier in, maar op een bepaalde manier is het ook te makkelijk en verlies ik mijn interesse. Het gaat zo supersnel dat het ook moeilijk wordt om gemotiveerd te gaan schilderen. iPad schilderijen wil ik voorlopig niet maken.

Dodenherdenking
Elke dag in Oud Beijerland lijkt dodenherdenking. Het is stil op straat, niemand lacht of groet elkaar. Ik was daar toevallig ook echt op 4 mei, en dat viel op een zondag. Maar zondag is een rustdag, dus heeft men de doden herdacht op zaterdag 3 mei. !!
Verder gaat men sowieso op zondag twee keer naar de kerk, met hoedjes en al. De familie links met 8 kinderen en de familie rechts met 12.
Precies op zondag raakt de afvoer verstopt, de douche, de afwasmachine en de gootsteen. En ik durf niet naar de buurman. Uiteindelijk blijk ik uitstekende loodgieterkwaliteiten te hebben en spuit ik het hele systeem door.

Nog wat over het huis: Naast de rieten harten, engelen, inspirerende spreuken en nepbloemen in windglazen, is er een klok die elk uur een ander vogelgeluid maakt.
En in de schuur woont een kat, maar die komt daar niet zomaar uit wegens de jagende bassets die door een kattenluik de tuin in sprinten zodra de poes zich op pad waagt.

Buiten spelen
En wéér is het de zon die mij uit mijn getalm haalt en door de openslaande tuindeuren mijn leefruimte verdubbelt. Ik ga ook hier gewoon aan de slag. Ik zet mijn ezel en de kratten verfspullen in de keurige tuin en smeer me in met factor 40. Aan de andere kant van de schutting spelen de kinderen dat ze allemaal zelf een kind hebben en dat er paniek is want de aardappelen branden aan. Terwijl ik aan deze kant uit alle macht probeer de groene gieter op het doek te krijgen.

Het teefje vraagt ontzettend aandacht aan haar maatje. Ik zeg haar streng dat ze die kerel met rust moet laten. Geen idee wat de buren daarvan denken, maar ik lach om de verschillende toestanden op zo’n klein oppervlak.

Stoelendans
Nadat ik over de schilder-schroom heen ben, zet ik een enorm doek op en ga aan het werk midden tussen de eettafel en de keuken. De honden moeten er onder door kruipen als ze naar buiten willen. Maar het liefst klimmen ze bij me op schoot en nemen mijn stoel in als ik even opsta.
De stoel die ik schilder is wel ok, en ik ben ook wel tevreden, maar ik vind ook dat goed te zien is dat ik weinig ruimte had. Ik zit heel erg gedetailleerd te pielen en dat is niet waar ik me het best bij voel. Goed om een keer te doen, dat wel. Ik breng het in balans door de rechterkant van het doek rauw en ‘onaf’ te laten.

Nieuw gereedschap!
Het nieuwe draagbare fotoprintertje is een spannend klein feestje om mee te werken en ik laat voor het eerst redelijk goed beeldmateriaal achter. En zoals je ziet heb ik ook de pepermolen te grazen genomen. (neeh het is geen schaakstuk, hoe kom je daar toch bij…)

De middag voor de dag dat ik ga opruimen om te vertrekken, bellen de bewoners dat ze al onderweg zijn en ‘s avonds thuiskomen. Ik kan natuurlijk blijven en dat willen ze graag, maar als de wiedeweerga pak ik mijn spullen en maak ik het huis schoon. Hoe lief ik de mensen ook vind, ik wil niet meemaken hoe mijn huis weer overgaat in dat van hun.

Na een paar dagen komen de vragen: hoe komt het dat de honden en vooral het teefje zo rustig en ontspannen zijn?