Met mijn missie om alles in mijn stijl en in mijn handschrift te kunnen schilderen, kom ik overal. Ik heb bedacht dat ik water wil kunnen schilderen, een zwembad. Mijn grote held David Hockney deed dat als geen ander. Ik moet dat ook kunnen. En ook als geen ander. Letterlijk, als Sophie Walraven en niemand anders. Dus kwam de vraag: Wie heeft er een zwembad dat ik mag naschilderen?

19/4-30/4 Spanje

Het is niet te geloven, maar door deze vraag op Twitter te stellen, krijg ik zoveel reacties dat ik kan kiezen. Niet alleen in Nederland, maar ook in Spanje!
In april naar Spanje betekent je zomer een flink stuk vervroegen en ik als koukleum zie dat wel zitten.

Een hele goede vriendin en haar zoontje gaan mee. Dit is de eerste keer dat ik een niet-collega mee vraag op zo’n avontuur. Zij komen mee op vakantie en ik ga half op vakantie, maar meer nog aan het werk. In praktijk loopt dit natuurlijk heel anders dan we ons allebei van tevoren hebben voorgesteld. Maar daar gaat deze blog niet over. (we zijn nog steeds dikke vriendinnen, maak je geen zorgen)

Water schilderen en dan vooral water in een zwembad gaat me niet makkelijk af. Ik schilder en teken met gemak dingen die een vaste vorm hebben, maar bij een massa water heb ik problemen. Ik maak een hele serie zwembaden en watermassa’s op papier. En een paar op doek. Met verf, met pen, met verf en pen. Ik kom niet verder dan een stevige studie. Maar het is een begin. Ik zie waar het heen gaat als ik hier mee door ga, maar daar ga ik deze keer niet komen. 

Met de gulle eigenares van het huis heb ik afgesproken dat ik voor ons verblijf betaal met een groot werk voor boven de bank. Ik haal de IKEA-‘kunst’ van de muur, span mooi zuid-frans linnen om de frames en schilder het zwembad in tweeluik. In het schilderij laat ik alle elementen samenkomen. In Spaanse kleuren.