Home is where the artist. 12, Boxtel.
10/10-25/10 Boxtel
In Boxtel wonen twee aardige mensen in een bijzonder huis; midden in het dorp naast één van de enorme kerken staat verborgen achter de huizen, een koetshuis. Meeste dorpelingen weten niet van het bestaan van dat huis. De bewoners verhuren de helft van het koetshuis in de zomer als bed & breakfast. Verderop in het dorp hebben ze een praktijk met daarbij een kleine galerie.
Ik ben uitgenodigd om in het koetshuis te komen logeren en in de galerie te exposeren. Met mijn neus in de boter zeg ik natuurlijk JA.
Het eerste weekend is er een open dag in de galerie en het is een drukte van jewelste. Iedereen komt kijken en er staat een flink stuk in de krant. Ik voel me erg welkom.
Als de storm gaat liggen moet ik op zoek naar wat ik ga doen in Boxtel. Gelukkig heb ik de tijd. Het is nog steeds prachtig weer en ik ga het dorp verkennen.
En dan weet ik het ineens: ik ga plakken. Ik sla mijzelf voor mijn kop dat ik dit niet eerder heb bedacht; al die plaatsen waar ik had kunnen plakken! Maar ik treur niet lang en ga aan de slag. Omdat ik zestien dagen op locatie ben, kan ik rustig een paar dagen met lijm de straten op. Dan kan ik intussen nadenken over wat ik zie in het huis en zo het schilderij vorm geven in mijn hoofd. Ik geef een paar mensen een snor, ik geef een mevrouw een burka en verder plak ik een heleboel jurken, flessen en wat gereedschap.
De Boxtelaar reageert wisselend, een mevrouw kijkt heel erg boos en zegt niets, maar ze gaat langzamer fietsen om heel erg lang heel boos naar me te kijken. Een andere vrouw vraagt of het nodig is en een oudere heer komt bij me staan en zegt ‘Het is een begin’.
Kijk hier voor alle streetart.
Tijdens het plakken bedenk ik me dat ik witte schilderijen wil maken met een licht gekleurde ondergrond en alleen maar wit-tinten. De slaapkamer is favoriet. En die is nagenoeg helemaal wit dus dat komt goed uit. Als ik onder de douche sta, een van de eerste dagen, weet ik het van de douche ook meteen, wat een apparaat!
Ik vind het lastig om gast te zijn.
En ik logeer dus in de bed & breakfast in het koetshuis, waar de bewoners ook gewoon wonen. Ze zijn razend benieuwd wat ik allemaal uitspook. Het zijn warme mensen die me regelmatig uitnodigen om mee te eten. Ik vind het net zo moeilijk om nee te zeggen als om ja te zeggen. Ik ben bang dat ik te veel ben en daarnaast wil ik ook graag alleen zijn. En ik vind het gezellig bij deze mensen en ben bang dat ik niet aanvoel wanneer ik naar mijn eigen hok moet. Daarnaast vind ik het heel moeilijk om ondankbaar te lijken als ik de uitnodiging af sla. De toestanden spelen zich af in mijn hoofd want in praktijk gaat het soepel en geloof ik dat het precies goed gaat zoals het gaat.
De tweede helft van mijn verblijf, zijn ze op vakantie en ben ik niet meer te gast, maar woon ik in het koetshuis. Dat maakt toch uit. Hoe gastvrij ook. Ik ben vrijer als ik alleen ben. Ik vind alleen zijn heerlijk! Ik maak werkdagen van 12 uur, met hardlopen, schetsen, schilderen, doeken opspannen, bloggen en wildplakken. En ‘s Avonds de krant lezen bij de open haard.
Als ik uitgeplakt ben, zet ik mijn ezel op in de galerie. De boxtelaren komen niet makkelijk de galerie in, dat is natuurlijk jammer, maar het is prima. Zo kan ik doorwerken. De mensen díe binnenkomen, zijn echt geïnteresseerd. (Of om een praatje verlegen.) Ik schilder de slaapkamer en de douche zoals ik had bedacht. Maar het wordt totaal anders. Ik heb wel vaker een wit schilderij willen maken, maar het wordt toch altijd kleuriger dan ik dacht. Ik ben dol op allebei de doeken, de douche vind ik hylarisch en de slaapkamer is een tikkie truttig, maar ook dat vind ik leuk.
De douche is met olie op linnen, 2 keer 50 x 70 centimeter. De slaapkamer, met olie op linnen, 97 bij 74 cm is inmiddels verkocht aan de Amsterdamse rechtbank samen met een eerder doek.