1/8-11/8 Vierhuizen

In het noorden van Groningen, in Vierhuizen, woont een hele aardige mevrouw die mijn werk en schildertour met interesse volgt. Ze bestiert een groot akkerbouw bedrijf, heeft een bed en breakfast voor tien gasten en zet zich in voor de kerk in het dorp. Zij heeft me gevraagd te exposeren in die kerk, die het culturele middelpunt van de omgeving is sinds hij als kerk geen dienst meer doet.

Een expositie van de schilderijen van Home is where the artist en aan het eind van mijn verblijf een werk dat ik ter plekke maak. En intussen logeer in de mooiste bed en breakfast van Nederland.

‘s Ochtends fiets ik van de boerderij langs de rand van de Waddenzee door de uitgestrekte akkers naar het kleine dorpje waar de kerk staat met daarin mijn werk en werkplek.

De eerste dag ben ik vooral bezig met het ophangen van de schilderijen. Bijzonder dat ik per ongeluk precies evenveel werk mee heb als er hangplekken zijn. Ook bijzonder is dat de kleuren van de kerk nogal goed combineren met de kleuren in mijn werk. Meteen de eerste dag komen er doorlopend mensen kijken. Nieuwsgierige dorpelingen en mensen die op vakantie zijn en van hun fiets stappen om dat kerkje te zien.

Samen met de bezoekers richt ik de expo in, wat hangt waar het mooist, het is leuk om de mensen te betrekken. Intussen vraagt men of ik al weet wat ik ga maken. Geen idee.

De eerste dag spreek ik twee jongens die aan de straat een tafeltje hebben gezet met pruimen en een courgette erop te koop. Ik op mijn blote voeten, zij allebei met een geldbuidel om hun middel, geen enkel ander geluid in het hele dorp dan ons gebabbel. Nog dezelfde middag komen ze nieuwsgierig de kerk in. Daar zijn ze de eerste drie dagen niet meer weg te slaan. In het begin vind ik heb bere gezellig, maar later als ik weet wat ik ga maken en aan de slag moet, is het lastig concentreren. Het kost me al genoeg energie om tijdens het werk de bezoekers te woord te staan over mijn project.

Het is een prachtige kerk, typisch Gronings met een enorm orgel en preekstoel. De banken zijn in een ouderwets blauwig donkergroen geschilderd, de muren zijn krakend wit en de vloeren zijn autentiek getegeld. De kerk heeft een aantal jaren geleden een grote prijs gewonnen en daarmee is hij van ruïne opgeknapt naar een gloednieuwe oude kerk.

Na het panorama in de keuken in Bussum en het werk op het glas in de woonkamer daar, besluit ik in Vierhuizen nog een stap verder te gaan en die twee te combineren. Ik maak een panorama van de kerk met olieverf op plexiglas. Ik schilder de hele kerk rond. Op de platen is van beide zijden het hele interieur van de kerk te zien. Het moet op een of andere manier zo komen te hangen dat je er in kan staan en er omheen kan lopen.

Vanaf het moment dat ik het bedacht heb, werk ik als een dolle. Ik heb nog drie dagen. En ik heb geen idee of het gaat lukken, dat weet ik pas aan het eind van de rit. En dan is het te laat voor plan B.
Olieverf op plexiglas, werk dat? Ik kan het pas zeggen als de verf droog is, dat duurt minimaal een week. Krijg ik de platen goed de lucht in? Hoe gaat het er in vredesnaam uitzien. Ik heb geen idee en ben net zo benieuwd als iedereen die inmiddels op de hoogte is van mijn plan.

Veel dorpelingen komen elke dag kijken hoe ik vaar. De Jongens kunnen moeilijk wegblijven, er komt een journalist en een fotograaf. De fotograaf komt de volgende ochtend weer, hij wacht me op samen met de jongens. Ik moet nog half wakker worden en mijn hoofd organiseren, maar deze drie mannen vinden dat prima en wachten geduldig tot ik koffie heb gezet en de kwast oppak.

Ik gooi klosjes touw over de balken hoog boven in de kerk en bouw zo een ophangsysteem voor de panelen. Vijf rondom, twee boven elkaar, tien panelen in totaal. Je moet in het panorama kunnen staan en mijn kerk rondom je zien en er ook om heen kunnen lopen om de kerk binnenstebuiten zien.

Het lukt. Het hangt. Ik jubel en dans in en om mijn panorama. Iedereen komt kijken en jubelt mee. Ik weet niet of ze zo enthousiast zijn omdat ik dat zelf ben, of dat het oprecht is. Maar ik ben opgelucht, verrast en blij met het resultaat. Het panorama krijgt de bijnaam Magnum Opus. En dan is de week voorbij en ga ik weer naar huis. Het is nog maar net een dag af.

Samen met de mensen van de kerk besluiten we dat het panorama niet meteen mee naar Amsterdam gaat. De rest van het werk wel. Het zit er op, ik bouw de expositie af, zwem nog een keer in de Waddenzee, fiets tussen de schapen door naar de boerderij en vertrek weer naar Amsterdam.

Mijn Magnum Opus blijft in Vierhuizen.