Home is where the artist. 9, Muiden.

Ik schilder de laatste tijd voornamelijk spullen. Omdat ik woon en werk in mijn atelier in Amsterdam heb ik inmiddels behoefte aan een nieuwe omgeving. Om te schilderen. Voor mijn jacht naar nieuwe beelden, pas ik op huizen van mensen die op vakantie zijn. Ik schilder, pas op het huis en zorg voor de beestenboel.

9/6-20/6 Muiden
Ik was van Soesterberg naar Zevenhuizen gereden en na Zevenhuizen ben ik 8 op 9 juni één nacht thuis in Amsterdam. Ik begin mijn eigen huis en atelier te missen, maar Muiden is dichtbij. Na Muiden ga ik een week zeezeiltraining geven en daarna meteen door naar het volgende huis. Dus ik hou nog even vol en zet mijn heimwee opzij. Muiden is heerlijk, ik heb er vroeger gewoond dus zo erg is het allemaal niet. Het huisje staat aan de Vecht, vlak bij de sluis en er woont een hele stoere langharige kat, Mo.

Mo gedraagt zich als een hond en dat vind ik geweldig. Hij rent op me af als ik thuis kom en wacht me op als ik ‘s ochtends beneden kom. Hij jaagt goed op de muizen en vreet ze krakend op. Met huid en haar. Geen sentimenteel gedoe met het hartje voor mij over laten of iets. Wel zo prettig.
Mo lijkt op Bink uit Rijswijk, alleen is hij niet zo dom om in het bad te vallen. Hij gaat er gewoon gezellig naast liggen snorren, wachtend tot ik er weer uit kom, een trouwe waakhondkat. We vrijen wat af, ik mag alles met hem doen en dans regelmatig met hem door het huis.

IMG_9436.JPGHet is een prachtig huisje. Klein, met alles klein. Korte traptreden, lage toiletten en wastafel. Het bad is verzonken in de vloer. Je zou denken dat er kleine mensen wonen maar er wonen juist grote. Er is een fijne akoestiek, er is heel fijn licht en het ruikt lekker. Het ruikt naar vakantiehuis, naar woonboot. Dat kan komen doordat het aan de Vecht staat. Het huisje is ook prachtig ingericht. Gekke oude houten krukjes en banken, goeie doorleefde leren stoelen. Niet te strak en netjes, maar charmant. De mensen wonen hier lang. Wellicht was het in het begin heel modern en strak, maar met smaak, want het is een lekker leefhuis. En het is warm. De warmte komt er niet goed uit weg. Maar ik vind het heerlijk.

De foto’s
Het is volop zomer. Ik loop in mijn zomerjurk. De eerste dag komen de kinderen van de overburen de tuin in en vragen of ze vanuit de tuin in de Vecht mogen zwemmen. Dat mag anders ook altijd en ze vragen het beleefd. Dus ja.
Er komt ook iemand van de radio. Ze willen een item maken over dit project en graag live en op locatie. Het is een heel gedoe met de auto met de metershoge antenne in het nauwe straatje en wel of geen verbinding met de studio. Ik leer hier dingen waar ik vast nooit meer wat aan heb. Maar het is hartstikke leuk en we maken er wat van.

Foto
De volgende dag komt de hulp en die heeft het gehoord, vertelt ze. Ze komt het kleine huisje dat ik in een uurtje aan kant kan hebben, drie uur poetsen en me vertellen hoe ik de dingen moet doen. En ik betaal ervoor ook nog want dat moet. Elke dag komt er iemand, er komt iemand voor de boot, er komt een schilder, iemand komt wijn in de gang zetten en de hulp komt nog een keer. Er komt iemand haar schoenen ophalen en de kinderen spelen in de tuin. Het is natuurlijk allemaal goed, maar ook weer niet. De ene keer zit ik in bad als er iemand beneden JOEHOE roept, een keer sta ik in mijn ochtendkostuum met het koffieapparaat te worstelen als er ineens iemand achter me staat, ik vergrijp me net een een zak chips als de kinderen door het raam loeren. En als ik eindelijk aan het schilderen ben zit ik plots met iemand anders. Kortom, ik ben niet helemaal vrij in dit huis. Het is niet mijn huis. Ik ben hier niet alleen, blijkbaar hebben ze gezegd dat ik er ben en dat dus iedereen kan binnenlopen.

IMG_9453.JPGNog even over de foto’s
Ik heb deze keer nauwelijks foto’s gemaakt en daar baal ik van nu ik dit stukje tik. Ik heb geen foto van het autootje met de mega-antenne, geen foto van het verzonken bad of van Mo en geen foto van het huis.

Een foto!
Er is wel voetbal. Spanje wordt door ‘ons’ in de pan gehakt terwijl ik mijn ezel opzet in de kamer. Ik kijk de wedstrijd, twitter mee en zet een doek op. Ik wist niet dat er een kleine hooligan in mij schuil ging, maar ik volg de wedstrijden allemaal. Op twee schermen. Ik heb het er druk mee.

Aan beide zijden van de tv staan zwarte leren stoelen met een rood kussen erin. Ik schilder er één na, ideaal dit. Als het doek af is, krijg ik het gevoel dat er teveel zwarte stoelen met rode kussens in het huis zijn.IMG_9491.JPG

Een Club
Alsof de club van zwarte stoelen met rood kussen zich in Muiden verzameld hebben om mij iets duidelijk te maken.

IMG_9488.JPGLater schilder ik het houten bankje naast de deur op een doekje van 50 bij 70 cm. Het wordt een heel precies schilderij en mist iets soepels, ik heb het heel strakkig geschilderd omdat ik dat ook moet verkennen. Het is niet zo dat ik schilder zoals ik schilder omdat ik niet anders kan of van niets anders weet. Soms moet je een beetje van het padje gaan om te weten waar je heen moet. Zet dat maar op je tegeltje.

Geen foto’s
De laatste dag is de hulp er weer. Zij vertelt mij wat ik allemaal verkeerd heb gedaan en ze komt mijn sporen uitwissen, iets wat ik in de andere huizen zelf zorgvuldig doe. Weer voelt het een beetje wrevelig. Zij komt op het moment dat ik de deur achter me dicht ga trekken.
Maar ik zet het van me af met het idee dat het een werkje scheelt en dat de mensen dit graag willen. Ze zullen hun huis zo aantreffen zoals ze dat wensen al kost het me meer dan ik deze maand verdiend heb.
Ik vergeet helemaal een foto te maken van de uitgeprinte schilderijtjes die ik heb achtergelaten.