Home is where the artist. 7, Soesterberg

21/5-1/6 Soesterberg

Het is gek om aan te komen als de mensen er nog zijn, maar dat wilden ze graag. Het huis in Soesterberg is van twee oudere mensen, het is groot en in een prachtig bosgebied aan een drukke N-weg.
De tuin is ook flink, er staat een jacuzzi in en wordt bewoond door twee katten, twee kippen en een haan. In het huis woont een grote hond, Luca.

Luca wil niet uitgelaten worden. Ze is volslank en sjokt de hele dag kwijlend achter me aan. In de brief met aanwijzingen staat onder andere dat Luca altijd een mariakaakje krijgt wanneer haar bazen koffie drinken. Dat is de eerste regel die ik verander. GEEN SNACKS VOOR LUCA. Ze krijgt alleen nog haar eigen brokken, één keer per dag, in haar eigen bak.
De buurvrouw is dol op het grote dier en komt binnen een uur nadat de mensen weg zijn op bezoek met hondekoekjes en een kletsverhaal. Als ik de volgende dag probeer te wandelen met het beest komt ze naar me toe en roept dat ze er inmiddels handig in geworden is, tadaa, aldaar meteen naast de deur: een bak koekjes voor Luca. “Ja hij is een vreetzakkie hoor”.
Hoe zou dat nou komen. Luca verzet geen stap verder dan de voordeur van de buren.

De eerste nacht onweert het, in de brief met de tips staat ook dat Luca bang is voor onweer en dat je haar dan bij je in bed moet nemen. Ik heb het niet gedaan, ik hoop dat dat ok is. Kijk nog even goed naar Luca.

Welkom
Het huis en de tuin zijn groot en er is veel ruimte voor mij, de bewoners geven me ook de ruimte, ik mag de auto gebruiken, er is geld achtergelaten voor het geval dat en de ijskast staat vol lekkers dat ik op moet maken. Op het aanrecht staat een pannetje met een ondefinieerbaar kliekje dat met liefde voor me is achtergelaten.

Het kliekje gaat naar de kippen. Luca kijkt kwijlend toe.

Achterin de tuin bij de sauna (die als schuur gebruikt wordt) is de tafel waarop het katten gevoerd moeten. Eigenlijk voer ik daar de kraaien en eksters, die eten de hele dag kattenbrokken. Na een tijdje besluit ik om het kattenvoer in de saunaschuur te zetten, ik kan het niet aanzien die grote vreetvogels. Ze vallen nu gewoon de kippen lastig  voor kippenvoer. Ik zou wel een vogelverschrikker willen maken.

Linnen deel twee
Na het Egmondse pringle-avontuur ga ik wederom de uitdaging met het nieuwe linnen aan. Ik snijd een paar stukken uit en prepareer ze voor ik ze opspan. Van boven haal ik het droogrek en zet het in de woonkamer om het linnen aan te drogen. Er zijn een hele verschillende stoeltjes in huis, ik verzamel de leukste op de losse doeken. In eerste instantie kwamen de stoelen allemaal log en zwaar eikenhout boerderij op me over. Maar intussen zie ik ook een leuk afrikaans exemplaar en een heel elegant stoeltje met een rieten zitting op mijn slaapkamer.

In de vensterbanken staat elke twintig centimeter iets dat niet met het ander te maken heeft, een plant, een gnoe, een fotolijstje, een vaas, een schelp, een egel. Alle planten in huis staan in een te kleine pot, maar dat terzijde. Er zijn ook overal ezels. Deze mensen hebben jarenlang op een grote boerderij gewoond en zijn na hun werkende leven naar dit huis verhuisd, dat is te zien aan de spullen, die zijn duidelijk in een ander huis verzameld.
In de woonkamer is een hometrainer en een glazen vitrine met kristallen wezens en voorwerpen. En ook een kristallen ezeltje.

Tuin op poten
Omdat de heer des huizes graag moestuiniert, maar niet goed meer kan bukken, is er een moestuin op tafelhoogte. Er staat sla in die ik allang op had moeten eten en daar word ik zenuwachtig van. Ik zet mijn ezel buiten en schilder de moestuin. In Pieterzijl heb ik voor het eerst een poging gedaan om het landschap te schilderen. Weliswaar door het keukenraam, maar toch. Hier in Soesterberg moet ik eraan geloven, vind ik. Ik zal toch ook ooit de wereld buiten moeten kunnen schilderen op mijn manier. Dus dit is het resultaat van de eerste serieuze poging:

Ik ben er niet dolblij mee, maar het is een begin.

Wandelstok
Later schilder ik de zijkant van de secretaire die in de bijkeuken staat en de openslaande deur naar de slaapkamer. Er staat een wandelstok in de hoek.

Het fotoprintertje is een fijn apparaatje en ik laat vijf foto’s achter van de zes schilderijen die ik heb gemaakt. Het was nogal een productief verblijf. Een paar dagen na mijn vertrek uit Soesterberg belt de vrouw des huizes mij om te zeggen dat Luca zo mooi is afgevallen en hoe ik dat toch voor elkaar heb gekregen. Ik zeg dat ik Luca niet liet bedelen. Ze vraagt zich af of zij dat haar ook kan afleren. Maar het is niet de hond die het moet afleren, maar zijzelf. Ze hoeft maar één keer te veranderen. Ik ben benieuwd of het is gelukt.