Home is where the artist. 4, Kwadendamme

18/3-29/3 KwadendammeIMG_8848

Ik rij van het noordoosten van Groningen, het hele land door naar Kwadendamme in het zuidwesten in Zeeland. Wat meteen opvalt, is dat het huis niet af is en dat de bewoners niet even voor me hebben schoongemaakt of opgeruimd. Ze hebben geen plaats voor me gemaakt, en dat voelt niet welkom. Ik pas op hun dierentuin,  twee langharige hazewindhonden en drie katten wonen in de kleine woonkamer zodat daar ook letterlijk geen plaats voor mij is. Buiten zijn twee oude paarden, een kip, een fazant en er schijnt een vos in de tuin te wonen. En een heleboel muizen.

IMG_8840Het duurt  een hele week voor ik me thuis voel. Overal wordt tegelijk geklust en het werk halverwege afgebroken. Bij elke klus ligt een flinke berg gereedschap inclusief een aantal accuboormachines. Hier lijkt een klusser te wonen die een nieuwe boormachine koopt als de accu van de oude leeg is. IMG_8844

De keukenkasten puilen uit van gadgets waarmee je voor hele weeshuizen kan koken terwijl het toch een tweepersoons huishouden is. Heeft de klusser/ dierentuinhouder ook horeca ambities? Buiten op een stapel  zakken versteend  cement liggen twee dure bomen met de kluiten nog ingepakt, de wortels zoeken inmiddels zelf een weg  naar de aarde. Dit alles onder een woekerende bramenstruik.

IMG_8839 In de douche, die verstopt is achter een doorgezaagde deur in de piepkleine woonkamer, staat een krat met 15 flessen crèmespoeling, 20 dezelfde flessen shampoo, voordeelverpakkingen tandpasta en tandenborstels.  De verpakkingen rotten langzaam weg in de vochtige doucheruimte. Er zit en dikke laag stof en dierenhaar op die honderd keer is nat geworden en weer opgedroogd. Op die manier heb je misschien wel voorraad, maar nooit het gevoel dat je een nieuw product openmaakt.

Ik kan hier niet werken. Ik heb al mijn energie nodig om me op mijn gemak te voelen en niet depressief te worden. De eerste week in Kwadendamme vervloek ik mezelf en dit hele ‘Home is where the artist’- project. Waar ben ik mee bezig en wat doe ik mezelf aan? Waarom ga ik niet gewoon doen wat ik leuk vind in plaats van in een huis zitten waar ik me niet prettig voel en niet weg kan om dat de hele dierentuin van mijn zorg afhankelijk is? Ik zit zachtjes te overleven.

Naar buiten!
IMG_8887Gelukkig wordt het de tweede week mooier weer. Buiten met de honden ravotten, de paarden borstelen in de ochtendzon en met mijn kaplaarzen over het terrein banjeren, doet me goed. Mijn leefruimte wordt vertienvoudigd en ik begin zelfs het idee te krijgen dat ik  zou willen schilderen. In de keuken maak ik een schets van de overdadige messenverzameling onder het groene plafond waar elektriciteitsdraden uitsteken en -aan het stof  te zien- al jaren. Buiten zet ik mijn ezel op en in de zon schilder ik met plezier dit bizarre tafereel. Later in de week wordt het weer minder en ga ik binnen verder. Ik lijk aan de geur van het huis gewend te zijn en schilder op twee doeken de schuur met de stapels dakpannen, ladder en andere spullen. Het wordt het donkerste werk dat ik ooit gemaakt heb. Ik doe ook een poging om de half afgewerkte bovenverdieping in een schilderij te vangen, maar faal uitgebreid.

IMG_8904
Dit verblijf is een worsteling. Met mezelf, met het huis en met de aanwezige afwezige bewoners. Ik probeer het goed te praten; het geeft diepgang aan het project dat niet alles makkelijk gaat. Ik leer toch ook. Vooral dat ik pas lekker kan werken als ik goed in mijn vel zit. En dat dat sterk beïnvloed wordt door  mijn omgeving. Maar dat had ik eerder toch ook al geleerd. Ik hou er wel een goed werk aan over. Misschien wel twee. En er is een hond die er uit ziet als een kangoeroe wanneer hij zit te kakken. Dat is toch ook wat waard.

IMG_8907
Ik laat polaroids achter en een brief over het werk en natuurlijk over hoe het met de beesten is gegaan. Ik stuur een paar dagen later een bericht, een week later vraag ik nog eens of alles ok is. Weken later pas spreek ik de mensen, kort. Alles was goed, leuk dat ik schilderijen heb gemaakt.